திடீர்ரென்று ஆழ்ந்த தூக்கத்திலிருந்து எழுந்தாள், பாரதி. எவ்வளவு எதிர்பார்ப்புடன் காத்திருந்தாள், இந்நாள் வருவதற்கு. இன்னும் சிறிது நேரம் படுத்து, பின் எழுந்திருப்போமே என்று எண்ணி மறுபடியும் படுத்தாள். அவளுடைய இமைகள் மூடுவதற்குள், அவள் இன்று செய்ய வேண்டிய வேலைகள் அவள் மனத்திரையில் வரிசையாக நின்றுக்கொண்டிருந்தன, எதோ ஒரு பள்ளிக்கு அட்மிஷன் வாங்குவதற்கு வரிசையில் நின்றுக்கொண்டிருப்பதுப் போலவே. திடிக்கிட்டு எழுந்தாள், 'தலைக்கு மேல் வேலை இருக்குது, இதில் தூக்கத்திற்கு எது நேரம்?', என்று அவளுக்குள் இருந்த கடிகாரம் ஒன்று ஒலித்த்து.ஒவ்வொருவரிடமும் ஒரு கடிகாரம் உண்டு. ஓரு மனிதனின் ஒவ்வொரு பழுவத்திலும் சாதிக்க வேண்டியவை இருந்தன. இருபத்திரண்டு வயதிற்குள் ஒரு வேலை , முப்பது வ்யதிற்குள் சமூகத்தில் நமக்கென்ற ஒரு இடம். இது இல்லவிட்டால் வாழ்வு மூற்று பெராது என்ற பார்வை இல்லை இல்லை, சட்டம். இச்சட்டத்தை மீறுபவர்கள் சமூகம் என்ற நீதிபதியின் பார்வையில் ஒரு குற்றவாளி. சொம்பல் என்ற குற்றத்தை புரிந்த்தற்காக் குற்றவாளி என்று கருதப்படுவர்.
ஜன்னலிலிருந்து வந்த வெளிச்சத்தை பார்த்த பிறகு தன்னை அறியாமலே பாரதிக்கு ஒரு தெளிவு எற்ப்பட்டது. ஒரு புது நாள், புது வாய்ப்பு என்பத்ற்கு இந்த காலை நேரம் ஒரு அடையாலமாக இருந்தது. அம்மா இன்னும் தாங்கிக்கொண்டிருந்தாள். 'அது எப்படி அம்மா, முகத்தை கழுவாமல் கூட உன் முகம் பளீச்சென்று இருக்குது' என்ற கேள்வி பாரதியின் மனதிற்குள் எழுந்த்து. அம்மாவை எழுப்ப விழுப்பம் இல்லாமல்,சமையலறைக்கு சென்று பசியாறினாள். காய்ந்துபோன ரொட்டியை மெல்லுவதற்குள் வாய் வலித்தது. மாத பத்திரிக்கைளை படித்துக்கொண்டிருக்கும் சமயத்தில் வனித்தாவைப் பற்றினான ஞாபகம் பாரதிக்கு ஏற்ப்பட்டது. இன்று வனித்தாவின் பிறந்தநாளை கொண்டாடுவதற்கு விழுது ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த்து. பெரியம்மாவின் மகள் வனித்தாவிற்கு இருபத்தெட்டு வயது, பாரதியை விட பன்னிரெண்டு வயது மூத்தவள். இவ்வளவு வயது வித்தியாசம் இருந்தாலும் பேசுவதற்கான விஷயங்கள் குறைவதே இல்லை.
'பாரதி வா, விழுதுக்கு தயாராக வேண்டும்' என்று அம்மா கூவினாள். தாயாரகிவிட்டு இருவரும் பெரியம்மாவின் இல்லத்திற்குச் சென்றனர். வீட்டை அடைந்தவுடன் பாரதி வனித்தாவின் அறைக்கு விரைந்தாள்.'ஹாய் பாப்பா', என்றுச் செல்லமாக கூறியப்படியே வனித்தா பாரதியை அனைத்தாள். 'அக்கா உன்க்கு இருபத்தெட்டு வயதாகிவிட்டது! கண்மூடி திறப்பதற்குள் கிழவியா மாறிடபோறே! 'என்று கேலியாக சீண்டினாள் பாரதி. 'ஹ்ம்.....இருபதெட்டு வயதானாலும் என்ன சாத்திருக்கிறேன்.மூனு வருஷமா நிறுவனத்துல குப்பைக்கொட்டுரேன். ஆனால் சம்பளம் ஒரு காசுக்கூட உயர்ந்த பாட்டில்லை. இந்த லட்சணத்தில் எப்படி வீடு வாசல், வாகனம் ஆறு மாசத்திற்கு ஒருத்தடவை வெளியுர் டுவர்? நினச்சாலே தலைச்சுத்துது', என்றவுடன் வனித்த பெருமூச்சு விட்டாள்.'அக்கா எனக்கும் ச்கால்ர்ஷிப் வேணும். ஆனால் இப்போது எனக்கு கிடைக்குற மதிப்பெண்களைப் பார்க்கும் போது, கஷ்ட்ம் தான். ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கையில் இருக்கும் வரையறைகளைப் பற்றிப் பேச வேண்டாமே' என்றாள் பாரதி தனக்குள். 'வா அக்கா, அம்மா பிரியானியை ஒரு கைப்பிடிப்போமா'என்றாள் பாரதி. மாமாவின் பேத்தி ப்ரியா தன் வீட்டுப் பாடத்தைப் பற்றி புலம்பிக்கொண்டு இருந்தாள். 'பாரும்மா உன் அக்காவெல்லாம் பெரிய பெரிய படிப்பெல்லாம் படிக்கிறாங்க. நீ என்ன ஆகப்பொறே?' என்று வினாவினார் மாமா. 'ஆஆ.... மருத்துவர்', என்று ஒரு கணம் யோசிக்காமலே யாரோ சொல்லிக்கொடுத்துப் போலவே கூறினாள்.'சீக்கிறம் சாப்பிடு மூணு மணிக்கு பாட்டுக் களாஸ் இருக்கு' என்றார் மாமா. பாரதியும் வனித்தவும் சிரித்துக்கொண்டே ஒருவருக்கொருவர் முகத்தைப் பார்த்துக்கொண்டனர்.இன்னொருவரின் கடிகாரம் ஒடத்தொடங்கியது, ஆறு வயது நிறம்புவதற்குள்ளேயே...
